Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Shion Sono's COLD FISH: Swim Or Sink

O @onizuka83  τεστάρει τα πτυχία του, ξεσκονίζει τα ιαπωνικά του και αναλύει το τελευταίο πόνημα του Shion Sono.


"Ας ξεκινήσω με μια μεγάλη εξομολόγηση. Το Cold Fish είναι η πρώτη ταινία του Shion Sono που βλέπω. Όχι, δεν έχω δει ούτε τα κλασικά Suicide Club και Noriko’s Dinner Table, ούτε το γελοιωδέστατο σεναριακά, με μια πρώτη ματιά, Exte με τα καταραμένα, φονικά εξτένσιον (!), ούτε καν το «επικό» Love Exposure, ακριβώς επειδή η διάρκειά του είναι επική (κάτι λιγότερο από 4 ώρες).

Η ιστορία του冷たい熱帯魚 (tsumetai nettaigyo = κρύο τροπικό ψάρι) ή Cold Fish, είναι ελεύθερα βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Saitama της Ιαπωνίας το ’90 και αφορούσαν σε μία σειρά φόνων με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι, ιδιοκτήτες ενός pet shop. Ο τραγικός ήρωας όμως είναι άλλος και ζει στο σήμερα με τη νέα του γυναίκα Taeko (Megumi Kagurazaka) και την κόρη του Mitsuko (Hikari Kajiwara). Ένας καθόλα καθημερινός Ιάπωνας οικογενειάρχης, μέτριος μέχρι αηδίας, ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με τροπικά ψάρια που αγαπά το διάστημα. Γνωρίστε την τυπική, δυσλειτουργική, άοσμη, άχρωμη και αόρατη οικογένεια του Nobuyuki Shamoto (Mitsuru Fukikoshi). Θα εκπλαγείτε.


Όλα ξεκινούν με ένα παραστράτημα της κόρης «επαναστάτριας» που η Kajiwara υποδύεται πειστικά. Εγώ τουλάχιστον θέλω να τη βαρέσω. Και τώρα φανταστείτε τον πιο γλοιώδη, απεχθή άνθρωπο που ξέρετε στη ζωή σας, αυτόν με το απαίσιο χαμόγελο που θέλατε πάντα να διαγράψετε από το πρόσωπό του. Αυτός είναι ο Yukio Murata, μεγαλοϊδιοκτήτης αντίστοιχης επιχείρησης, με το χαρακτήρα του οποίου ο Denden δίνει ερμηνευτικά ρέστα. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται στο πλάνο, το ψάρι αυτό βρωμάει απ’ το κεφάλι. Χαρωπός, εξυπηρετικός, κοντά στο συνάνθρωπο, γλιτώνει τη Mitsuko απ’ τις κυρώσεις επειδή τυχαίνει –για δες!- να λύνει και να δένει στην τοπική κοινωνία, μία άτυπη μορφή μαφίας από μόνος του. Όταν οι γονείς προειδοποιούν τα παιδιά να μην πάρουν καραμέλα από ξένους, αυτόν εννοούν. Οι Shamoto όμως δε δέχονται απλά την καραμέλα του Murata, του δίνουν και ό,τι έχουν. Και ο πάτερ-φαμίλιας μας χάνει τα πάντα χωρίς να αντιδράσει. Και έτσι τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα. 


Είναι το χρονικό μιας αποκάλυψης. Το κοινό μετέχει στην ταινία και αντιδρά στις κινήσεις των χαρακτήρων όπως οι θεατές σε ένα aquarium. Οι γυναίκες του Sono εδώ ξέρουν να χειραγωγούν και να κατευθύνουν, μα στην ουσία είναι σκεύη ηδονής και υποχείρια. Οι άντρες κάνουν μόνοι τους παιχνίδι. Το οποίο καθορίζεται από τον ισχυρό. Οι άλλοι δε μπορούν να αντιδράσουν. Και, ηθελημένα ή όχι, υπάρχουν σκηνές που το κοινό γελά. Μειώνοντας στην ουσία ακόμη περισσότερο την υπόληψη ενός αδύναμου ανθρώπου όπως ο Nobuyuki Shamoto. 

Η αγγλική αφίσα θέτει το ερώτημα: «Τι ωθεί έναν απλό άνθρωπο στη δολοφονία;» Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Ο Shamoto είναι απλός. Είναι ένας γαύρος που βρέθηκε να κολυμπά στ’ ανοιχτά πλάι σε έναν καρχαρία. Και είναι στην αρχή ο πανικός και έπειτα ο φόβος, που τον κάνουν να πηγαίνει με τα νερά του Murata και να μην ορθώνει το ανάστημά του. Για πόσο; Τι χρειάζεται για να φτάσει κανείς στα όρια; 

Ο Sono σκηνοθετεί ένα ιαπωνικό δράμα χωρίς στιλιζαρισμένες λήψεις και με πλάνα καμιά φορά κουνημένα. Τα χρώματα δεν είναι έντονα κι ας βυθίζεσαι στο κόκκινο. Το Cold Fish έτυχε να γυριστεί με το ίδιο γκρίζο, μουντό φίλτρο τόσων ιαπωνικών ταινιών πριν απ’ αυτή, αλλά μπορεί να λειτουργήσει σε κάθε περιβάλλον. Βραδυφλεγές μα ύπουλα συγκλονιστικό. Όπως και η μουσική που ντύνει μοναδικά τις εικόνες, καλύπτοντας και αποπροσανατολίζοντας και κάνοντας την ατμόσφαιρα πιο ανάλαφρη.


Η ταινία σοκάρει, μα δεν το κάνει με τις εικόνες. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Φωτίζει ένα πρόβλημα και λειτουργεί σα προειδοποιητικό σήμα κινδύνου και ψυχογράφημα παράλληλα. Μιας κοινωνίας άδικης και καταπιεστικής, με ταξικές διαφορές. Μίας ζωής επίπονης για πολλούς, γεμάτης ανασφάλειες. Και ενός αναπόφευκτου θανάτου. Για όλους. Δεν είναι τυχαίο που η πιο τρομακτική ατάκα μεταφέρεται από τον Murata «ορίζω μέχρι και το θάνατο», δηλώνοντας την παντοδυναμία του και ενισχύοντας την ανικανότητα ενός Shamoto που σπαρταράει σα ψάρι πιασμένο στα δίχτυα. Μέχρι που τα σκίζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Σας αφήνω να το ανακαλύψετε. Όλη η αλήθεια συνοψίζεται στα αριστουργηματικά μέσα στον παραλογισμό τους τελευταία δέκα λεπτά."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...